Totalitarizam: Kako su velike korporacije preuzele upravu nad svijetom i zašto im niko ne može ništa 

Tako su vremenom i mnoge države izgubile snagu da pod svojom kontrolom imaju sve megalomanske korporacije koje sve više zauzimaju primat nad našim životima. Takvi primjeri najčešći su u “razvijenim” i “modernim” zemljama, poput Amerike i onih vodećih unutar Evropske unije, a pitanje je trenutka kada će i vlasti tih zemalja prestati da se pitaju o nekim osnovnim stvarima koje se tiču njihovih uređenja pošto korporacije imaju porast prihoda koji se ne mjeri ekonomskim rastom bilo koje zemlje na svijetu, a moć, koja se u ovom slučaju ogleda kroz novac, energetske vrijednosti i IT industriju, polako prevazilazi nivo normalnog.

To se najbolje ogleda i u situaciji sa novonastalom pandemijom koronavirusa, gdje je farmaceutska industrija, direktno uslovljavala mnoge države i određivala visoke cijene osnovnih lijekova i potrepština, a sve zato što je u tom trenutku imala “dil” sa moćnim državama, iz najrazličitijih mogućih razloga.

Odavno nije tajna da velike korporacije utiču na upravljanje u velikom broju država i da se trude da se infiltriraju u vlade širom svijeta. Način na koji to rade nije toliko očigledan, ali se recept koji su moćne kompanije našle pokazao kao savršen za dostizanje cilja, pa se dosledno primenjuje u Sjedinjenim Američkim Državama i većini zemalja Evropske unije, sa izuzetkom Mađarske i Poljske.

Velike korporacije već nekoliko decenija unazad glavni su akteri u totalitarističkoj vladavini zapada, koji ima isti cilj kao i one – da se veliki kapital obrće i završava u rukama nekolicine ljudi koji se mogu nazvati vladajućom elitom.

Ovakav sistem najbolje funkcioniše u Americi, u kojoj je najranije i počeo da se primjenjuje, pa se više ne može govoriti o dva tabora, poslovnoj i vladajućoj eliti, nego o jednom, koji ima jedinstvene ciljeve.

Globalizacija doprinosi opstanku ovakvog sistema vladavine kroz rastuću međusobnu ekonomsku zavisnost svih svjetskih zemalja, koju su stvorili povećanje i raznovrsnost broja međunarodnih transakcija robe i usluga, kao i razmjena kapitala, te ubrzana i generalizovana tehnološka razmjena.

Jedan tabor, dva sredstva, isti cilj – jednoumlje

Složeni sistem totalitarističke vladavine i način na koji je došlo do simbioze vladajuće elite i razvijenih korporacija za 24sedam raspetljao je istoričar i publicista prof. dr Srđa Trifković, koji kaže da se danas ne dešava ništa novo i da je ovakav koncept počeo da se formira još prije nekoliko vijekova.

– Svjedoci smo uticaja koji velike i moćne kompanije imaju na politiku svojih zemalja, u najmanju ruku od renesanse, kada su bogati bankari i te kako bili u stanju da utiču na politiku preko svojih bankarskih veza i mogućnosti da deficitarnim trezorima pozajmljuju svjesno. To je došlo do zrele forme u 19. vijeku, sa uticajem imperije Rotšild na spoljnu politiku Velike Britanije i Francuske i američkih čeličnih magnata iz Pitsburga na politiku SAD. U Nemačkoj je porodica Krup kao najmoćnija kapitalistička zajednica Evrope svog vremena liferovala ne samo gvožđe i čelik i visokokvalitetne legure čelika, nego takođe i topove koji su snabdjevali njemačku vojsku i njima je, naravno, bilo u interesu da tih narudžbi bude što više – objašnjava Trifković.

Za današnje vrijeme karakteristično je to što se velike količine novca slivaju u sve manji broj džepova, čiji vlasnici stiču moć da upravljaju svijetom po dobro razrađenom principu.

– Ono što se danas događa i što je u neku ruku i novina, jeste neviđena koncetracija moći i kapitala u sve manjem broju firmi. Najmoćnija banka svijeta HSBC, britanska banka, koja ima 2,68 triliona dolara, znači 2.680 milijardi dolara u aktivi. Tu je onda Dojče banka, sa skoro istim iznosom, Kredit Agrikol banka u Francuskoj sa 2,58, Micubiši u Japanu sa 2,49, britanski Barkli sa 2,41. Zatim, kad pogledamo medije, imamo Konkast, koji je poseduje MSNBC, AT&T Broadband, pa onda Dizni, koji je vlasnik ABC, Dizni mjuzik, a da ne govorimo o Vorner Bros kompani, koji poseduju HBO, Turner Broadcasting System i tako dalje. Ali najznačajniji segment uticaja na spoljnu politiku zemlje imaju pripadnici vojnoindustrijskih kompleksa poput Boinga i Lokid Martina, dakle firme koje imaju interes da favorizuju “jastrebovsku politiku” dominacije potpunog spektra. Govorimo isključivo o SAD, jer je vojna potrošnja u SAD na godišnjem nivou ravna nivou sljedećih 10 zemalja zajedno. Dakle, Saudijska Arabija, Japan, Ruska Federacija, Francuska, Velika Britanija – sve njih kad saberemo, oni su tu blizu, ali ne iznad američkog nivoa, od nekih 760 milijardi dolara – kaže naš sagovornik i dodaje:

– U tom kontekstu gledano, veoma je značajno da oni imaju načina da finansiraju i takozvane tink-tenkove, trustove mozgova, koji su se zapravo pretvorili u servis svojih naručilaca, tako da ako jedan od konglomerata iz vojnoindustrijskog kompleksa finansira naučno-istraživačke projekte RAND korporacije ili Heritidž fondacije, teško je zamisliti da će rezultati tog istraživanja biti zalaganje za dezangažman Amerike i odustajanje od politike globalne dominacije i težnje za nalaženje nekakvog modusa vivendi sa Kinom i Rusijom. Savršeno je predvidljivo da će rezultat takvih istraživanja biti insistiranje na potrebama što žešće konfrontacije da bi se odbranilo ono što oni zovu “na pravilima zasnovan međunarodni poredak”, što, u stvari, znači negaciju pravila, jer međunarodni pravni poredak pada u vodu pred onim što kažu lideri međunarodne zajednice.

U suštini, ne treba praviti vještačku razliku između vlada i korporacija, objašnjava Trifković i ističe da su nekada moćni državni predstavnici glavna meta velikih korporacija koje imaju višestruku korist od njih zbog veza koje su stekli dok su bili na vlasti.

– Mi u vrhu globalne elite imamo savršenu sposobnost kretanja, fluidnog plivanja iz jednog u drugi segment globalne kontrole, gdje će jednako biti dobrodošli današnji generali poput Veslija Klarka, sekretari za spoljne poslove poput Medlin Olbrajt, koji, nakon što su izmanufakturisali kosovski rat, postaju krupni investitori na tom istom terenu. To je samo jedan primjer, ali na višem nivou imamo bivše državne funkcionere, koji kada napuste državnu službu ne mogu odmah da postanu lobisti. Recimo, u Americi moraju da prođu dvije godine, ali zato mogu odmah da dobiju mjesta u upravnim odborima krupnih korporacija za koje ne moraju da rade ništa, a od kojih će dobijati nekoliko miliona godišnje samo da njihovo ime figurira na memorandumu, a kasnije sa svojim vezama, iskustvom i pristupom svojim bivšim kolegama oni postaju dragocjena investicija. To je izrazit slučaj, ne samo u SAD, nego i u Japanu, gdje su mnogi uspješni državni činovnici spremni da izdrže i za poslovne prilike veoma niske plate, od recimo 300-400 hiljada dolara godišnje, znajući da, kada napuste državnu službu, automatski bivaju regrutovani, odnosno da će da ih jure kompanije kao što su Micubiši, Soni, Honda i Tojota, gdje će njihovo prisustvo u upravnom odboru biti vrijedno suvog zlata – kaže Trifković i napominje da i velike kompanije i političari na vlasti imaju isti cilj:

Pixabay

– I pripadnici političke globalne elite i pripadnici globalne poslovne elite dijele potpuno isti pogled na svijet, koji karakteriše totalno odsustvo lojalnosti prema državi i naciji iz koje su potekli. Dakle, oni su zaista globalisti par ekselans i to se vidi iz činjenice da je u obračunu sa Donaldom Trampom postojala potpuna simbioza interesa i simbioza akcije između permanentne države, koju u državnim institucijama oličavaju FBI i CIA, koji su angažovani do maksimuma da Trampa unište još i prije njegove pobjede na izborima 2016. Činovnički aparat Stejt departmenta, činovnički aparat bezbjednosnih službi i tako dalje i, s druge strane, u poslovnoj sferi, moguli informativne tehnologije sa zapadne obale, iz Sijetla i iz Silikonske doline, prije svega mislim na Tviter, Fejsbuk i na način na koji su se oni u jednom udruženom zločinačkom poduhvatu Trampu onemogućili pristup komuniciranju i praktično sproveli brutalnu diktaturu kakva je viđena samo u Sjevernoj Koreji ili u neka ranija vremena Sovjetskom Savezu Josifa Viserionoviča Staljina.

Naš sagovornik objašnjava i da su suverene države na zapadu danas postale manje važne od krupnog kapitala koji donose transnacionalne kompanije, od kojih korist ima i vladajuća elita, koja im i omogućava takav način poslovanja upravo zbog svih benefita koje ono nosi sa sobom.

– U zapadnom svijetu suverenitet je uveliko podriven činjenicom da su vladajuće elite tih država u odnosu potpune simbioze sa liderima krupnih korporacija i oni imaju međusobno razmenljiva mjesta. Mi još govorimo o suverenim državama u kontekstu Evropske unije, recimo na primjeru Poljske i Mađarske, malih i relativno slabih zemalja koje se bore za očuvanje svog suvereniteta na dva fronta. Prvo jer odbijaju da im se nameću kvote migranata od strane briselskog aparata, a onda i jer odbijaju da im se nameće propaganda “političkog homoseksualizma” od strane tog istog aparata, zbog čega su spremni da trpe i sankcije. Ali kad govorimo o Nemačkoj, Francuskoj, Beneluksu, Velikoj Britaniji, SAD-u, Kanadi – tu nema ni govora o sukobu između suverene države i transnacionalnih korporacija koje žele da taj suverenitet ugroze. Naprotiv, i njihovi politički lideri, govorim o političkim funkcionerima i “izabranim predstavnicima”, i poslovni magnati potpuno su na istom poslu i u tom smislu je zaista bitno istaći da mi ovde ne govorimo više o dva kampa sukobljena oko pitanja da li će Koka-kola ili neka druga kompanija imati priliku da ugroze suverenu državu u njenoj spoljnoj i unutrašnjoj politici. Naprotiv, oni će i sa zakonodavcima iz Kongresa i sa izvršnim organima u Stejt departmentu i u Bijeloj kući da se dogovaraju kako da ostvaruju zajednički interes, projekcije moći i koncentracije što većeg bogatstva u što manjem broju ruku – zaključuje Trifković.

Kako je svijet povjerio svoje podatke totalitarnim korporacijama

Nekolicinu puta u medijima je razotkriveno naličje tehnoloških giganata koji su naš boravak u onlajn prostoru upotrebili za svoj profit, deleći naše privatne podatke sa korporacijama.

Profimedia

Internet je za veliku većinu ljudi sveden na svega nekoliko veb-lokacija i aplikacija preko kojih ljudi dobijaju informacije. Učestvujući u ovim “zajednicama” predali smo svoju privatnost korporacijama, što se više puta pokazalo na primjeru Fejsbuka, koji je sa drugim kompanijama dijelio čak i privatne poruke svojih korisnika.

Kembridž Analitika, sumnjiva korporacija specijalizovana za analizu podataka korisnika sa ciljem da utiče na njihove političke odluke, u osnovi je dobila podatke o korisnicima od Fejsbuka, o čemu je prije tri godine pisao “Gardijan”, zaključujući da je kompanija na taj način dobila neovlašćen pristup privatnim podacima korisnika ove društvene mreže.

Kembridž Analitiku finansira američka porodica Merser, koja je naklonjena republikancima i koja je tada podržavala Donalda Trampa. U velikoj Britaniji ova kompanija povezana je sa SCL grupom, koju finansiraju donatori torijevaca.