Slobodna Dalmacija: Splitska djeca su vikala ‘ubij Srbina‘. Od koga su to čuli? Od roditelja i porodice

Mržnja je u institucijama

Djeca su izvikivala ono što čitaju sa zidova koje, gotovo tri decenije od kraja rata u Jugoslaviji, i dalje prekrivaju poruke od kojih se ledi krv u žilama. Pa ovdje je postalo sasvim normalno da se na sve strane “kočopere” kukasti krstovi i ustaško “U”. Oni su gotovo dio nekakvog uličnog mainstreama na koji se više nitko ne osvrće, za kojeg ne mare ni vlasti, čiji bi ih komunalni redari trebali pobrisati u “roku odmah”.

Ni po muke da su mržnja i isključivost samo stvar ulice: ološa, šljama, bande neodgojene. No oni su se odavno uselili u institucije: propagiraju ih pojedinci u školama i crkvama, medijima, udruženjima… Nema nijedne pore društva u koju se nisu uvukli ekstremisti čijem su uticaju, zorno to govori najnoviji primjer iz Sarajeva, podlegla i djeca.

Nacistički otrov truje danas i ovdje i najnevinije duše. Strašno je do čega nas je dovelo stalno podgrijavanje rata nakon rata. I to samo da bi oni koji su se u toj silnoj nesreći “nahlapali” sačuvali opljačkano i oteto.

Loše nam se piše

Kad prebrojavate Srbe u Vukovaru pa im slavodobitno poručujete da ne smiju koristiti ćirilicu u javnom prostoru jer ih ima manje od trećine od ukupnog broja stanovništva, posredno ohrabrujete sve koji su ove male Splićane na fudbalskom turniru u Sarajevu potaknuli na krvožedno skandiranje.

Tolerisanje najgoreg crnila oko nas dovelo nas je do toga da su nam neonacisti i njihovi sluge – ustaše i četnici – uzeli najljepše što svako društvo ima. Uzeli su mladost, odnosno budućnost. A budu li nas sutra vodili oni koji danas uzvikuju “ubij Srbina!” loše nam se piše. Istorija se, ta uče nas to cijelog života, ponavlja. Ne daj Bože da je osjetimo u onom obliku kakvim se ovdje uprizorila u režiji Ante Pavelića od 1941. do 1945., a u čijoj su se uvertiri izvikivale upravo ovakve “parole” kakve smo čuli u Sarajevu, kao priprema za genocid nad Srbima.